कामधेनू‎:12 तास राबत सावरला संसार, शिलाई मशीन ठरली कामधेनू‎

पतीच्या निधनाने संसार मोडून पडला.‎ दोन मुलांना सांभाळण्याची, त्यांना‎ घडवण्याची संपूर्ण जबाबदारी‎ एकटीवर आली. मात्र, अशा संकटात‎ स्वत:कडे असलेल्या शिलाई‎ मशीनलाच कामधेनू बनवत‎ अंबाजोगाई येथील वर्षा घोडके यांनी‎ संसार सावरला. यातून मुलांना‎ उच्चशिक्षित करत स्वत:च्या पायावर‎ उभा केले. शंभर धागे दुःखाचे सोसूनही‎ जिद्द न हरल्याने आता एक धागा‎ सुखाचा घोडके यांना मिळाला आहे.‎

अंबाजोगाई येथील वर्षा घोडके यांचे‎ पती गंगाधर घोडके यांचा सन २००८‎ मध्ये मृत्यू झाला. पतीचा अकस्मात‎ मृत्यू झाल्याने घरची सर्व जबाबदारी‎ वर्षा घोडके यांच्यावर पडली. घराबाहेर‎ कधीही न पडलेल्या वर्षा यांना अनेक‎ जुजबी गोष्टींसाठी सुद्धा त्रास सहन‎ करावा लागला.थोरला मुलगा‎ ऋषिकेश त्यावेळी सहावी वर्गात होता‎ तर मुलगी ऋतुजा चौथी वर्गात होती.‎ मुले लहान, प्रपंच चालवण्यासाठी‎ कुठलेही आर्थिक साधन नाही.‎ त्याकरिता शिलाई काम करण्याचा‎ निर्णय घ्यावा लागला.

तेव्हा‎ महिन्याकाठी अधिकाधिक दहा हजार‎ रुपये कपडे शिवून त्यांना मिळायचे.‎ यातून पै आणि पै वाचवून त्यांनी‎ मुलांच्या शैक्षणिक गरजा पूर्ण केल्या.‎ पुढे मुलगा ऋषिकेश आणि मुलगी‎ ऋतुजा हे बारावीनंतर पुणे येथे पुढील ‎शिक्षणासाठी राहीले. ऋषिकेश हा ‎बायोमेडिकल इंजिनिअरिंग चा‎ अभ्यास करत होता तर ऋतुजा ‎ ‎ फिजिओथेरपी डिग्री कोर्सचा अभ्यास‎ करत होती. त्यांचा शैक्षणिक खर्च‎ भागविण्यासाठी घोडके यांनी‎ नातेवाईकांकडून उसनवारीने तीन‎ लाख रुपये घेतले. त्याची परतफेड‎ शिलाई काम करून केली. शैक्षणिक‎ कर्ज घेण्यासाठी त्यांनी राष्ट्रीयकृत‎ बँकेमध्ये व सहकारी बँकांमध्ये एक वर्ष‎ चकरा मारल्या. परंतु पत‎ नसल्याकारणाने बँकांची नकारघंटा‎ मिळत होती. सामाजिक संस्थांनीसुद्धा‎ हातभार लावण्यात असमर्थता‎ दर्शवली. नातेवाईकांकडून उसनवारीने‎ घेतलेले पैसे व शिलाई कामातून‎ मिळालेले उत्पन्न यामधून दोन्ही‎ मुलांचा शिक्षणाचा खर्च भागवावा‎ लागला.

आईच्या या कष्टांची जाणीव‎ ठेवत मुलांनीही नेटाने अभ्यास केला.‎ दोन्ही भावंडांनी केवळ एकवेळचा डबा‎ लावून दिवस काढले. मात्र आईने‎ जेवण झाल्याचे विचारताच ते दोघेही‎ फक्त ‘हो’ म्हणून उत्तर द्यायचे. याच‎ कष्ट आणि जिद्दीतून ऋषिकेश हा‎ बायोमेडिकल इंजिनियर असून पुणे येथे नामांकित रुग्णालयात नोकरीस आहे.‎ मुलगी ऋतुजा हिने सुद्धा पदवी पूर्ण‎ करून फिजिओथेरपिस्ट म्हणून पुणे‎ येथील मोठ्या रुग्णालयात नोकरी सुरू‎ केली आहे. दोघांना आता‎ समाधानकारक पगार मिळत असून‎ वर्षा यांच्या संघर्षाचा हा विजय आहे,‎ असे म्हटले तर वावगे ठरणार नाही.‎

शिक्षणाची उणीव अखेर भरून निघाली‎
पोरांच्या शिक्षणाचा खर्च भागविण्यासाठी दररोज १२‎ तासाहून अधिक शिलाई काम केले. आजही मी शिलाई‎ काम करते. स्वतःला दहावीपेक्षा जास्त शिक्षण घेता आले‎ नाही. मुलांवरही तीच वेळ येऊ नये, यासाठी कष्ट करत‎ राहिले. स्वतःच्या बाबतीत असलेली शिक्षणाची उणीव‎ मुलांच्या माध्यमातून भरून निघाल्याचा आनंद असल्याचे‎ वर्षा घोडके सांगतात.‎